چنگیزِ چشم هات کسی را امان نداد

صبح از کلام ِ تو آهسته، جان گرفت
خورشید در پناهِ رخت، آشیان گرفت

از خنده ی چو رعد و نگاه چو برق تو
باران چو آرشی شد و ‌رنگین کمان گرفت

تنها نه کشورِ دلِ من سوخت در غمت
عشقت، شد آتشی و کران تا کران گرفت

تا آذرخش ِ چشمِ شما جلوه ای نمود
همچون شراره ای شد و در کهکشان گرفت

چنگیزِ چشم هات کسی را امان نداد
از بلخ تا به ری همه را بی امان گرفت

با دشنه هایِ ابرویِ قاجاریِ شما
باج از تمام خلق جهان میتوان گرفت

مرجانِ داش آکلِ ناکام ِ قصه ها!
هجرِ تو روح از تنِ هر داستان گرفت

جواد مهربان

yeklahzedarkenardelambishtarbman@

+ نوشته شده در  شنبه چهاردهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 21:59  توسط دکتر جواد مهربان   |